Kręgi dialogowe to spotkania ludzi, którzy chcą rozmawiać pomimo dzielących ich różnic. Krąg jest prowadzony przez jednego, dwóch lub trzech facylitatorów. Społeczność zbiera się, aby porozmawiać, wyjaśnić lub rozwiązać konkretny problem. Istotą jest pozostawanie w dialogu, czyli zarówno mówienie, jak i aktywne słuchanie.
Podczas aktywnego słuchania wkładamy intencjonalny wysiłek, żeby zrozumieć istotę tego, co powiedział przedmówca.
Po zakończeniu wypowiedzi jednej osoby nie przechodzimy do kontrargumentów, tylko do powtórzenia tego, co usłyszeliśmy, swoimi słowami lub słowami przedmówcy. Stosuje się w tym celu parafrazę, odzwierciedlenie lub klaryfikację. Powtarzanie tego, co zostało powiedziane, oddziałuje zarówno na osobę mówiącą, jak i na słuchającą. Osoba mówiąca – słysząc powtórzenie swojej wypowiedzi – może upewnić się, czy wszystko to, co dla niej ważne, zostało usłyszane przez słuchacza. Jeżeli słuchacz/słuchaczka w odzwierciedleniu pominie jakąś ważną kwestię, osoba mówiąca może ją powtórzyć lub powiedzieć o niej innymi słowami. Natomiast osoba słuchająca powtarzając wypowiedź, upewnia się, czy dobrze rozumie, co chciał przekazać mówiący, oraz w ten sposób daje mówiącemu znać, że go słucha, że chce zrozumieć jego punkt widzenia.
Samo powtarzanie to jednak nie wszystko. Jeżeli w wypowiedzi padną zarzuty, oskarżenia, obwinianie lub obraźliwe słowa, to powtarzanie ich nie przyczyni się do porozumienia, lecz jedynie zaogni sytuację. W takiej sytuacji potrzebujemy sięgnąć po bardziej zaawansowane umiejętności aktywnego słuchania. Na rozwijaniu tych umiejętności koncentruje się Porozumienie bez Przemocy (PbP). To podejście, które oferuje całe bogactwo światopoglądów, postaw i umiejętności, a którego głównym celem jest rozwijanie umiejętności wsłuchiwania się w sedno i znaczenie wypowiadanych treści, bez względu na ich formę.
PbP bazuje na odmiennym od powszechnie obowiązującego paradygmatu dobro-zło, kara-nagroda, racja-błąd, koncentrując się na uczuciach oraz uniwersalnych potrzebach.
Kluczowe założenia PbP mówią: ludzie nie działają przeciwko nam, lecz ku zaspokojeniu swoich potrzeb; wszyscy ludzie mają takie same potrzeby i różne, ulubione sposoby ich zaspokajania; każdy gniew, krytyka i osąd jest tragiczną próbą zaspokojenia swoich potrzeb.
Wybór takiego myślenia kompletnie zmienia perspektywę i podejście do tego, co mówią i robią ludzie. Z tej perspektywy łatwiej zobaczyć człowieczeństwo i podobieństwo. Nasze podobieństwo jako ludzi. Słuchając w duchu PbP, skupiamy się na wsłuchiwaniu się w uczucia i potrzeby osoby mówiącej, a kiedy używa ona słów, które dla innych mogą być raniące, pomagamy wyrazić sedno wypowiedzi, używając słów opisujących uczucia i potrzeby. Zakładamy, że gdyby osoba ta potrafiła wyrazić się inaczej, to by to zrobiła. Zatem trudny komunikat odbieramy jako sygnał doświadczania wielu niezaspokojonych potrzeb i desperackiej próby zakomunikowania tego światu. W sposób, jaki jest dla danego człowieka aktualnie możliwy.
Rozwijanie tych umiejętności wymaga czasu oraz głębokiej motywacji.
Dlatego, aby krąg dialogowy był okazją do spotkania, dialogu i porozumienia, ważne jest, aby zasiadała w nim również osoba lub osoby, które mają umiejętność głębokiego słuchania. Wówczas, gdy ktoś wypowie słowa trudne do usłyszenia, facylitator – korzystając ze swoich umiejętności – przetłumaczy ich treść na uniwersalny i zrozumiały dla innych język uczuć i potrzeb. W ten sposób osoby o nawet bardzo odmiennych poglądach mogą być usłyszane, a dzięki temu doświadczyć zrozumienia i przynależności. To przynosi spokój i ulgę, a w konsekwencji pokój.
